Ik zou graag willen maar …
Ik droom van ….. maar …..
Als het van mij afhangt dan … maar ….
Eerst eens rondkijken
Het is waarschijnlijk – deels – een vrouwenkwaaltje. Wanneer er iets moet gebeuren, gedaan moet worden, gekozen moet worden, …. dan kijken we eerst eens rond ons. We checken de mening van manlief, het welzijn van de kinderen, de gemoedstoestand van de baas, het humeur van de collega, …
Je wil een weekendje weg? Eerst even checken of manlief in staat is om voor de kinderen te zorgen of de baby-sit haar agenda checken, of er genoeg geld op de rekening staat en of schoonmoeder als back-up kan dienen.
Je wil dolgraag een opleiding volgen in het buitenland? Even bij je baas horen of hij het terug betaald.
Je wil een nieuwe cursus volgen? Eerste kijken of die niet gelijk met de voetbaltraining van manlief valt. Oh valt dat tegen. Het zal voor volgend jaar zijn. (update: volgend jaar valt die nog altijd op de trainingsavond van manlief)
Hoe vaak heb je niet het gevoel dat je heel graag iets wil doen – je doet bijna in je broek van de goesting – en begin je rond je te kijken en af te checken of het wel zou kunnen lukken?
Kiezen opent opties
Doordat we terplekke blijven ronddralen op zoek naar bevestiging en oplossingen, verdwijnt het ‘hell yeah’ gevoel als sneeuw voor de zon.
Die opleiding in het buitenland lijkt achter een grote berg te liggen (je baas).
Die nieuwe cursus lijkt een hobbelpad in plaats van een ‘walk in the park’.
En je wordt bij het weekendje-weg al moe als je denkt aan al de voorbereidingen die je ervoor moet treffen.
Hoe zou het zijn om te kiezen, Ja! te zeggen, gewoon te doen en de mogelijke problemen te tackelen wanneer ze zich voordoen – als ze zich voordoen.
Kiezen om iets te gaan doen vanuit je buikgevoel en met vlinders in je buik, opent de deur naar nieuwe mogelijkheden. Opeens komt er een fantastische baby-sit op je pad. Opeens blijkt dat je baas er al zelf aan gedacht heeft om jou te sturen.En het geld dat je nodig bleek te hebben om je plan te realiseren, staat opeens op je rekening.
Te snel in de conclusie
In oktober ga ik naar een 4-daagse opleiding in Nederland. Het is een “hell yes” opleiding. Ik heb er nu al voor gekozen. Het geld staat nog lang niet op mijn bankrekening. Ik heb eerst zelf nog wat andere facturen te vereffenen (een boek uitgeven in eigen beheer kost nu eenmaal geld, veel geld). En toch ga ik. Vol vertrouwen dat tegen dan het geld op mijn rekening staat. Vol vertrouwen dat manlief dat weekend voor de kinderen gaat zorgen. En zeker dat het in mijn planning zal passen (boekenlancering in die periode maar de datum ligt nog niet vast).
Ik kies!
En in plaats van de conclusie te trekken dat het niet gaat lukken, dat het moeilijk gaat zijn, dat het geld er niet is, blijf ik in de vraag: Wat is hier mogelijk dat ik nog niet zie? Wat is hier nog meer mogelijk?
Ook voor jezelf kiezen
Ik merk dat heel wat vrouwen het hier moeilijk mee hebben. Kiezen voor een traject – zelfs voor een kort – online traject, wordt eerst afgetoetst met manlief. De financiën worden eerst besproken en vaak zelfs wordt er al vanaf gezien nog voor ze over andere mogelijkheden hebben nagedacht.
En dan vraag ik mij vaak af: hoe doe je dat voor een paar schoenen? Of je nieuwe handtas? Check je dat ook eerst af bij manlief, je moeder, je buurvrouw, je beste vriendin?
Waarom heb je het dan zo moeilijk om echt te kiezen en te gaan staan voor je keuze als het over je gezondheid, welzijn en persoonlijke groei gaat?