Is een relatie een bijdrage aan mijn leven?
Is deze relatie een bijdrage aan mijn leven?
Is deze persoon – waarmee ik een relatie heb – een bijdrage aan mijn leven?
Drie ‘gevaarlijke’ vragen
Oh ik besef maar al te goed wat deze vragen teweeg brengen. Ik stel ze mezelf elke dag en ik weet voor mezelf de antwoorden en kies van daaruit ook elke dag hoe mijn relationele leven eruit ziet.
Maar voor vele mensen raken deze vragen een terrein dat gevoelig is. ‘Nee’ antwoorden op deze vragen, terwijl je midden in een relatie – getrouwd, huis, kinderen, huisdieren en co inbegrepen – zet niet alleen de relatie maar ook alle zekerheden op de helling. En daar zijn heel wat mensen al bij voorbaat niet toe bereid.
Toch overloop ik graag eens de vragen want wat is dat nu ‘een bijdrage’
Een relatie als bijdrage
Wij worden opgevoed vanuit het idee dat je ‘als je later groot bent’ je maatje vindt. Het doel van het leven lijkt wel ‘een partner vinden’ te zijn.
Een partner vinden heeft heel wat voordelen in onze maatschappij. Financieel is het voordeliger. Je kan legitiem seks hebben. En je hoeft niet alles alleen en zelf te doen.
Een partnerrelatie is voor velen dan ook iets wat gewoon pasmunt is voor hun leventje als kind. Zoals moeder vroeger voor hen zorgde, zo zorgt hun vrouw nu voor hen. Zoals vader hen vroeger beschermde, zo beschermt de echtgenoot hen nu.
Je merkt dit ook aan de manier waarop we naar singles kijken. Alleenstaanden zijn mensen tussen relaties in. En we gaan er automatisch vanuit dat ze op zoek zijn naar iemand.
De vraag die velen zich vergeten te stellen, die helemaal zelfs niet in hun opkomt: wil ik een relatie? Is een relatie iets waar ik blij van wordt of ben ik blijer als alleenstaande?
Dat is een andere vraag dan: ‘Is het praktisch of gemakkelijk als alleenstaande?’
Het vraagt best wat moed om te kiezen tegen de norm in. Bewust kiezen om geen vaste relatie te hebben of om als vrouw geen kinderen te hebben, roept heel wat vragen en onbegrip op.
Wees moedig. Stel jezelf de eerste vraag: Word ik blij(er) van een relatie?
Je huidige relatie als bijdrage
Commitment en engagement. Het zijn twee belangrijke waarden in onze maatschappij. Liefst van al hebben we een partner die ons belooft bij ons te blijven tot de dood ons scheidt. Romantisch, dat wel. Maar realistisch?
Onze grootouder leken er weinig moeite mee te hebben. De generatie van onze ouders durft al sneller toegeven dat het niet meer gaat. En de huidige generatie veertigers lijkt er zijn hand niet meer voor om te draaien om de scheiding in te zetten.
Maar achter de façade voelen we ons nog altijd even schuldig wanneer we een relatie stopzetten. Waarom is dat?
Omdat we beloftes en engagement zo belangrijk vinden. Ze zijn vaak – weerom – een hangmat. Mijn partner heeft mij belooft bij mij te blijven. Dus ben ik veilig. En daardoor zijn we eerst jaren – schijnbaar – op ons gemak. ‘Als ik mijn belofte hou, moet hij die van hem ook houden’.
Maar niet is minder waar. Tot 60% rijdt al eens een scheve schaats. We houden het ideaalbeeld graag op. We laten ons leiden door het sprookje van monogamie, maar bakken er in realiteit niks van. In de eerste plaats omdat we de lat te hoog leggen. Zelfs een gesprekje met een goeie kennis/vriend(in) wordt al als verdacht bestempeld. Maar we spreken het niet uit omdat we bang zijn voor de reactie het antwoord.
Om de lieve vrede en de schijn van engagement te bewaren, gaan we ver in onze relaties. We cijferen onszelf helemaal weg. We vinden het vaak belangrijker om samen te blijven dan onszelf en onze partner gelukkig te zien.
Wees moedig en stel je de vraag: hoe zou mijn leven eruit zien zonder deze partner? En durf ik daarvoor kiezen?
Deze partner als bijdrage
Ongetwijfeld is je partner een bijdrage in je leven. De vraag is dus vooral: Is hij/zij een positieve bijdrage aan je leven. En zelfs als je op de vorige vraag ‘Nee’ antwoordde, hoeft dit niet te betekenen dat je huidige partner als persoon geen bijdrage aan je leven kan zijn. Het kan best zijn dat je huidige partner als persoon een heel grote bijdrage is aan je leven, maar is hij/zij dat dan als je partner?
Wij verwachten veel van een partner. We willen ermee kunnen praten, stomende seks hebben, hobbies kunnen beleven, op stap gaan, kinderen opvoeden, eten koken, ….
De vraag is: moet dit allemaal ingevuld worden door je partner? Misschien ben je gelukkiger wanneer je stopt met dingen te verlangen van je partner die hij/zij toch niet kan invullen.
Zie je de bijdrage van je partner? Aan je gezin, de financiën, het huishouden? Aan jouw leven en welbevinden? En kan je ervoor kiezen om je partner daar vooral zijn/haar bijdrage te laten leveren? En voor de andere aspecten van je leven andere mensen te laten bijdragen. Als je partner geen prater is, zoek dan een vriendin om mee te praten. Als je partner niet van lopen houdt, zoek dan een loopmaatje. Als je partner een ramp is met de kinderen, zoek dan een babysit. En ja, daarvoor zal je een paar moedige keuzes moeten maken. Maar is het niet zoveel bevrijdender te weten dat je partner ook mag kiezen om vooral dat te doen wat bijdraagt aan zijn leven?
En voor mij?
Okay als ik anderen tot keuzes dwing, dan kan ik best ook zelf even open kaart spelen?
Is een relatie een bijdrage in mijn leven? JA! Ik ben tot mijn 30ste single geweest en ik hunkerde naar thuiskomen bij iemand. Ik genoot van mijn vrijheid, maar die moet ik niet inboeten door mijn relatie.
Is deze relatie een bijdrage in mijn leven? JA! Ik heb al heel veel geleerd uit deze relatie. Ik sta verder in mijn persoonlijke ontwikkeling en ik daag mezelf elke dag uit om een betere partner te zijn door persoonlijke ontwikkeling. Zonder deze relatie zou ik niet staan waar ik nu sta.
Is mijn huidige partner een bijdrage in mijn leven? JA! We dagen elkaar uit. Hij kan en doet dingen waar ik niks van bak. Ik voel me gesteund en gewaardeerd. En we zijn een geweldig team. Hij voelt me feilloos aan (wat niet zo evident schijnt te zijn voor een man, mijn vriendinnen zijn nogal eens jaloers op mijn gevoelige partner) en hij weet wat ik nodig heb, maar bevraagt het toch nog altijd eens.
En het belangrijkste: ik kan en mag mezelf zijn. Ik mag en kan mijn eigen keuzes maken. En dat staat los de manier waarop ik hem zijn keuzes laat maken. Zelfs wanneer ik het moeilijk heb met zijn keuzes, blijft hij mijn keuzes respecteren.