We klagen wel eens over ‘de ratrace’. We rennen van hot naar her. Van werk naar huishouden. Van klussen naar hobby. Van ouders-helpen naar kinderen-brengen.
Van schoonfamilie naar grootfamilie. Van kinderen naar manlief. Van manlief terug naar de-was-en-plas. En ’s avonds val je uitgeput in de zetel.
Dé reden waarom we weinig vrijen is meestal simpel: moe en uitgeput van een dag rennen, hollen, lopen, brandjes blussen en achter de feiten aanlopen.
We zitten in een ratrace. Zoals de ton in de speeltuin. Erin stappen is gemakkelijker dan eruit stappen. Eruit stappen zonder je been te breken is een uitdaging. De ton vertraagt pas als jij vertraagt. Maar zolang je jezelf opgejaagd voelt, lijkt er geen kans op vertragen.
Het begon al toen je klein was
Ja. Het klinkt onmogelijk. Wanneer we naar onze kinderen kijken zijn we vaak jaloers. Die ‘moeten’ alleen maar spelen. Die hebben geen zorgen. Die zijn alleen met zichzelf bezig;
En toch begint op zeer jonge leeftijd DE GROOTSTE RATRACE van hun leven: De ratrace naar seks.
Waaaat, hoor ik je zeggen? Echt?
JA!
Wat zeg je tegen je kind wanneer die vraagt wat seks is?
Wat kreeg je zelf te horen als je iets wou weten over seks?
“Dat is voor later”
“Dat is voor als je groot bent”
“Dat is voor als je later een lief hebt”
Iets wat je lichaam nodig heeft
En dat terwijl seks eigenlijk iets is wat je lichaam gewoon nodig heeft. Eigenlijk kan je dat niet ‘uitstellen’. Van als je klein bent – al op babyleeftijd – heb je seks nodig.
Seks onder de vorm van opwinding en ontlading.
Maar ook sensualiteit onder de vorm van zinnelijkheid en energetisch opladen.
Een kind dat masturbeert vinden we maar niks. Het maakt ons wat ongemakkelijk. We vinden het moeilijk om hierop te reageren. We willen het niet verbieden of erover panikeren want dat vonden we zelf ook niet leuk. Anderzijds willen we als ouder geen slecht figuur slaan tegenover de buitenwereld en willen we dat ons kind zich ‘netjes’ gedraagt.
Zinnelijkheid is ook niet zomaar vrij verkrijgbaar. Een knuffel staan we toe. Maar eigenlijk stopt het daar vaak: wij beslissen wat kinderen eten, waar en wanneer. Zelf graai je bij de minste goesting in de kast, maar onze kinderen krijgen slechts gelimiteerd hun snoep en koekjes. Als volwassene kiezen we zelf onze lakens, kleding, shampoo, zeep, … maar voor een kind wordt het vaak gekozen.
De ratrace naar je seksleven
Kinderen worden dus – onbedoeld en onbewust – gepusht om snel groot te worden. Dan krijgen ze immers veel meer vrijheden.
We willen echter graag dat ze ‘goed’ groot worden. Officieel klinkt het nog: om hen later de beste kansen te geven in ‘het leven’ en in ‘de maatschappij’.
Maar eigenlijk zijn wij – als ouders – en zij – als kinderen – maar met één ding bezig.
Zorgen dat je een goeie potentiële partner wordt om de beste kansen te hebben op legitieme seks.
Oeps …
Echt …
Ja!
Waarom gaan we naar school?
Om heel wat dingen te leren om naar een volgende school te kunnen gaan.
Om vervolgens ook daar heel wat dingen te leren voor nog een volgende school.
Om vervolgens nog maar eens dingen te leren in een nog grotere en belangrijkere school die ons een diploma gaat verschaffen om een goeie job te krijgen.
Met een goeie job krijgen we uiteindelijk meer mogelijkheden om ons te installeren in het leven een alles in huis te hebben voor een veilig en groot huis waar we onze partner in kunnen onderbrengen en …. seks kunnen hebben.
Het draait toch niet allemaal rond seks
Toch wel!
Als het niet om seks zou draaien, … waarom leren we dan op school niet eerst het verschil tussen een giftige en eetbare planten? Waarom leren we dan niet eerst hoe we een overleven in het bos? Op korte termijn veel nuttiger dan de stelling van pythagoras.
Omdat we ervan uitgaan dat we voor onze kinderen de beste kansen in de maatschappij moeten creëren om … de beste partner aan de haak te slaan.
We nemen al van bij de geboorte aan dat onze kinderen ooit een partner gaan hebben.
Willen of niet.
Een partner is – in onze huidige maatschappij – geen keuze. Het is een noodzaak.
We voeden kinderen op vanuit het perspectief, vanuit de verwachting dat zij ooit een – vaste – partner zullen hebben.
Niemand die een 8-jarige vertelt dat hij/zij ook mag kiezen om alleen te blijven en als happy single door het leven te gaan.
We duwen onze kinderen van dag één slechts in 1 richting: een relatie. Want die heb je nodig om enigszins gemakkelijk en zonder vragen toestemming te hebben tot seks.
En daar begint al onze seksuele burn-out
We zijn allemaal een beetje opgebrand in onze seksualiteit. Alleen beseffen we het vaak niet.
Als je iemand bent die echt nooit stress heeft ervaren rond seks, vrijen, relaties, … Ik hoor het graag.
Ik weet dat IEDEREEN – op één of andere manier – stress ervaart rond de ervaring, de beleving of de ideeën rond seksualiteit.
En dat is begonnen toen je baby was omdat toen al de mogelijkheden die jij voelde dat er mogelijk waren beperkt werden.
Wat zou er mogelijk zijn als … ?
… we beseften seks iets is waar je alleen jezelf voor nodig hebt?
… kinderen van jongs af aan vrij mogen experimenteren met hun zintuigen, opwinding, opladen en ontladen.?
… we vrij konden kiezen om onze zintuigen en ons lichaam te geven waar het blij en vervuld van geraakt: aanraken, eten, snuffelen, knuffelen, … wat en wie we willen?
… masturberen de primaire vorm van seks zou zijn en seks met een ander mens een mooi extraatje?
… als we openlijk mochten en konden zijn wie we zijn. Geen dichotome indeling tussen man en vrouw. Tussen hetero- en homoseksueel. We biseksuelen niet zouden bestempelen als ‘zij die niet kunnen kiezen’. Maar onszelf kunnen zijn in puurheid en chaos?
… seks zo gewoon was als eten, drinken, slapen, naar het wc gaan?
Maakt je hart telkens een sprongetje bij het lezen van bovenstaande vragen?
Aarzel dan niet om je in te schrijven voor mijn inspiratiemails.
Komende maanden ga ik meer vertellen over deze wereld van mogelijkheden die jij zelf kan en mag creeëren.
Aarzel je nog? Weet je niet goed wat ervan denken?
In mijn boek ‘Vrijaf’ leg ik uit waarom seks en relaties ons zoveel stress bezorgen.