Bange wezens …

Een ietwat paniekerige post was het in een vrouwengroep. Een jonge vrouw – ik schat haar rond de 20 – vertelde uitgebreid over haar prille relatie met een jongeman van haar leeftijd. Ze waren 3.5 maand samen en smoorverliefd. Ze beschreef weekendjes waar je enigszins van wegzwijmelde. Iets in de trant van seks, wandelen in het bos, nog meer seks en ’s nachts ook nog seks en knuffels en ellenlange lichaamsvereringen en … seks.

And then I go and spoil it all …

… by saying something stupid ….
Omdat ze alleen in een relatie wou blijven waar haar liefde beantwoord werd (sla me dood maar ik weet niet waar ze het haalde dat dat niet zo zou zijn), vroeg ze hem naar zijn toekomstplannen met hun relatie. Nee, ze vroeg niet naar zijn toekomstplannen. Ze vroeg naar zijn plannen met hun relatie.
Ik weet niet juist wat ze verwacht had of gehoopt had te horen, maar hij begon geen ellenlange beloftes te maken over huisje, tuintje, kindje en samen oud worden. Hij wist het gewoon nog niet en was daar eerlijk over: soms wou hij kei-hard weglopen (net zoals zij trouwens), en tegelijk miste hij haar als ze er niet was. Voor de toekomst: no clue.

Verkeerd antwoord

Het was niet het antwoord dat ze verwacht had en dus kwam ze raad vragen aan 16 000 vrouwen.
Als ik je één ding kan vertellen: dat helpt je geen meter vooruit.

Heel wat van hen zeiden – net zoals ik: leef nu, geniet nu. Je bent jong, het is allemaal zo pril en overweldigend. Leef nu en geniet.

Maar al die mooie woorden werden overspoeld door – minstens – evenveel verhalen van vrouwen die zeiden: dumpen en weglopen.

Ik schrok daar een beetje van.
‘Ik heb ook zo een vriendje gehad: wat heb ik spijt dat ik daar 8 jaar ben bijgebleven. Die had bindingsangst.’

‘Lees ‘Liefdesbang’, zeiden er heel veel. (met de beste wil van de wereld kon ik geen bindingsangst ontdekken in haar verhaal. Wel een ongekend gevoel van leegte en gemis bij het naar huis rijden. Maar dat is toch geen angst! Dat is een opwindend gevoel van liefde)

‘Doe jezelf niet tekort’, zei iemand. ‘Als hij nog niet klaar is met zichzelf, dan kan hij zichzelf niet geven in jullie relatie’ (Hallo! ze zijn 20! Doen die überhaupt al aan persoonlijke groei?)

…

En zo ging het nog een tijdje door … allemaal gekwetste vrouwen met een hoop ervaring die een jong meisje vooral bang maakten met hun eigen ervaring.

Het maakte mij triest …

Verleerd?

Zijn we verleerd hoe het voelt om echt verliefd te zijn. Zo een verliefdheid die pijn doet, die overweldigd?
Ik wil niet beweren dat dat altijd de beste basis is voor een lange relatie. Maar waarom mag een relatie maar zolang duren als dat ze een toekomst heeft?

Ik hoor en zie veel singles blokkeren op ‘het moet ineens ne goeie zijn’ of ‘het moet ineens de ware zijn anders begin ik er niet aan’.

Echt?

Waarom mag je op je 15e aftasten en uitzoeken en moet je vanaf dat je ‘volwassen’ bent alleen maar ‘serieuze’ relaties hebben met de intentie om zolang mogelijk te duren?

Is een relatie niet vooral een tijdelijk iets. Iets wat er nu is en morgen – misschien – niet meer. Omdat het gevoel weg is, de omstandigheden veranderd zijn, je iets anders kiest, …

Waarom willen we zo graag het ineens ’tegoei’ doen en voor altijd?
Waarom gunnen we onszelf geen speeltijd in de liefde?
Waarom verliezen we ons in de ernst in plaats van in het spel?

Altijd anders

Ik heb daar altijd anders in gedacht. Ik wist wel dat ik niet alleen was/ben in mijn aanvoelen. Maar soms leek het of iedereen rond mij alleen maar ernstige relaties had.

En ja, als single ben ik er vaak ook zelf ingetrapt. Tot ik het kon loslaten en begon te spelen.

En nu ik meer mezelf durf zijn, zie ik weer meer de speelmogelijkheden voor mezelf. En ook de ernst van de anderen.

Ik heb besloten te blijven spelen in de liefde. Met manlief. Die speelt mee.

Wat heb jij besloten?

Speel jij?