Mijn verhaal

‘Wat is jouw verhaal eigenlijk?’

Het voelde een beetje als een shock toen Celine het op de laatste Mastermind opbracht. De Mastermind is onze maandelijkse afspraak waarin ik samen met Celine en Helga elkaar helpen, sparren, uitdagen en soms een – liefdevolle – veeg uit de pan en een schop onder het gat geven. Ondernemen is een eenzame zaak en dan zijn twee vriendinnen als hen goud waard.

Mijn verhaal dus …

‘Heb ik een verhaal?’ Ja, het verhaal van mijn burn out en hoe ik de keuze maakte om coach te worden en te werken rond seksualiteitsproblemen in plaats van weer naar het ziekenhuis te trekken. En ook hoe ik ontdekte dat werken aan mijn burn out ook een boost gaf in bed.

Maar eigenlijk is dat voor weinig mensen echt herkenbaar. Ja, heel wat vrouwen hebben een burn out (gehad) en vaak is die – zonder dat ze het beseffen – seksgerelateerd. Daar gaan ook mijn boek over gaan. En daarover kan je lezen in de blog van vorige week.

Maar zo een verhaal dat ik elke keer weer vertel en dat iedereen doet denken: “Leen heeft het ook allemaal meegemaakt. Die weet waarover ik het heb.”
Heb ik dat?

Ja, dat heb ik. Maar hoe vertel ik dat zonder mijn partner(s) daarin te betrekken? Want zij hebben niet gekozen voor het uitdragen van mijn missie. Vanmorgen besefte ik echter dat ik dat gewoon als excuus gebruik. Ik heb gewoon zelf de piepers.

Tuurlijk heb ik een verhaal over mijn seksualiteit dat super-herkenbaar is voor zoveel vrouwen. En ik vertel het wel eens in de intimiteit van mijn community bijvoorbeeld of in mijn praktijk. Maar open en bloot?

Als ik het niet doe …

Hoe kan ik openheid van mijn klanten verwachten als ik zelf niet open ben over MIJN leven, mijn zieleroersels. En nee, ik hoef geen zielig verhaal te vertellen. Ik heb mijn ’trauma’ immers overwonnen en kan daarmee andere inspireren.

Als IK de moed niet heb, hoe verwacht ik dan dat anderen dat hebben?

Dus … here we go …

Eigenlijk is het iedereen wel eens overkomen …

Ik weet niet meer hoe hij heette. En ook niet meer precies hoe en waar we elkaar leerden kennen. Ik was al mijn hele leven vrijgezel. Bijna dertig en seks was iets wat ik op mezelf beleefde. Ik werd altijd verliefd op onbereikbare mannen (getrouwd en zo) en wou geen echtbreekster zijn. Dus bleef ik meestal op veilige afstand. Ik nam nooit initiatief in relaties. Nooit als in Nooit-Never-NoWay.
Op aanraden van mijn zus nam ik internet en begon te daten. We spreken over eind jaren ’90. Tinder was nog niet uitgevonden. (een smartphone bestond zelfs nog niet – internet was via een kabel, … die tijd). De goedkoopste dating-website bevatte een allegaartje van mannen met allerlei bedoelingen (Tinder bestond dus eigenlijk wel, maar had een andere naam).

Dus ik veronderstel dat ik hem daar ergens moet tegen gekomen zijn. We raakten al snel aan de chat. Eerst waren het luchtige gesprekken die al snel heet en vertrouwelijk werden. Hij repareerde zelfs mijn computer op afstand. Hij nam mijn scherm over. Het voelde enorm vertrouwd. Of we elkaar al jaren kenden.

De eerste date …

We spraken al snel af. Bij mij thuis want hij woonde bij zijn moeder.
Hij was strak in het pak, had mijn lievelingsbloemen mee en een fles champagne.

Het werd een wilde kennismaking. Het ging snel. Veel te snel, besef ik nu. Maar toen leek het te kloppen.

Tot mijn lijf aangaf dat het dit niet wilde: penetratie was onmogelijk. We probeerden lief en zacht, hard en snel. Mijn lijf zei: deur toe.

En dus zochten we alternatieven: oraal, vingeren, masturberen, …
Eigenlijk werd het best nog een leuke nacht. Hete en hevige momenten afgewisseld met lief en zacht en rustig in elkaar armen liggen. Champagne drinken en praten.

En vooral niet slapen. Het was pijnlijk om ’s anderendaags te gaan werken. Ik voelde me misselijk. Ik was een zombie.

… werd ook de laatste.

Eén beeld en gevoel van de hele nacht bleef terug komen: een moment van kokhalzen bij het pijpen. Op zich was er waarschijnlijk niet veel misgegaan. Ik had het alleen niet willen laten zien. Ik had dapper verder gedaan omdat ik dacht dat het van mij verwacht werd.
En ’s anderendaags in mijn herinnering leek alles nog groter en erger dan het waarschijnlijk in werkelijkheid was geweest.

Ik panikeerde. Ik haalde doembeelden in mijn hoofd. Ik zou hem weer moeten pijpen bij de volgende ontmoeting omdat penetratie niet zou lukken. In mijn hoofd werd het een groot spook dat ik nauwelijks de baas kon.

Nog geen 24u na onze ontmoeting wees ik een volgende afspraak af. Ik weet dat ik hem daar ontzettend erg mee kwetste. Voor hem was ik de liefde van zijn leven. Maar ik wou hem niet meer zien omdat ik hem niet kon geven wat (ik dacht dat) hij wilde.

Het potje werd toegedekt

Enkele weken later leerde ik mijn eerste echte partner kennen. Die bleek voor mijn lichaam wel aanvaardbaar. Vrijen ging gemakkelijk, zonder belemmeringen. Alles lukte en we hadden de tijd van ons leven in bed. Afgaand op al de verhalen van mijn leeftijdsgenoten was ik met mijn gat in de boter gevallen.

Deze relatie had andere uitdagingen. De geweldige seks van in het begin werd al snel te routineus naar mijn zin. Ik vocht met zijn autistiform gedrag en met mijn eigen verlangens naar verbinding en een kind. Het vroeg uiteindelijk heel wat moed om de relatie te beëindigen na 2 jaar. Hij was knap, had goed werk, financieel zeker en braaf en correct. Wat wou een mens nog meer?

En dan kom je de man van je leven tegen …

Op mijn 33ste – nu dus 10 jaar geleden – kwam ik mijn huidige partner tegen. Onze relatie vormde zich organisch. Elke stap, elke aanraking, elke  kus, … alles leek een logisch gevolg van de vorige stap, aanraking, kus. We wandelden – letterlijk – in onze relatie. Alles ging vanzelf. Rustig. Warm. Veilig.

We hadden een geweldige relatie. Zin in seks? Ik had het maar te vragen. Liever samen TV kijken? Geen probleem. Een wandeling? Een vakantie? We leken zelden van mening te verschillen. Op één ding na: orale seks.

Als ik het niet vraag, moet ik het ook niet doen

Ik vermeed orale seks. Geven én krijgen. Want ja, als ik dat zou vragen, zou hij het ook vragen. Hij vroeg het wel eens en drong wel eens aan. Maar ik weigerde. Ik doe dat niet graag zei ik dan. Ergens diep in mij wist ik dat dit niet waar was. Ik herinnerde mij wel fijne ervaringen, zelfs zeer opwindende ervaringen met orale seks. Maar daar sprak ik niet over. Dat stuk negeerde ik en ik nam genoeg initiatief in bed om de touwtjes in handen te kunnen houden.

Tot op een dag …

Het moet ergens december 2014 geweest zijn. Catherine (de coördineren de coach in de groepspraktijk waar ik in behandeling was voor mijn burn out) stuurde mij naar Fabienne. Zij moest mij helpen om de connectie met mijn overleden kindje te helen. Ze gebruikte een beetje vanalles waar ik toen geen idee van had wat het was. Nu weet ik dat het een combinatie was van acupressuur, reiki, kinesiologie, en nog wat andere healing technieken.

Twee dagen later gebeurde er iets wonderlijks. Tijdens het vrijen nam ik spontaan initiatief tot orale seks. En ik vond het nog leuk ook. Manlief wist niet was hem overkwam en genoot stilletjes. Waarschijnlijk was hij bang dat het iets éénmalig was. Maar in de dagen erna kreeg ik vaak spontaan zin, meer nog het spook dat in mijn hoofd zat was een soort van knappe Aladin met een wonderlamp geworden.

De basis van mijn praktijk.

Ik besefte door deze ervaring dat ‘grenzen’ relatief waren. Wat ik enkele weken ervoor als een grens had beschouwd, bleek gewoon een beperking in mijn hoofd. Ik ging op zoek naar de theorie en de therapie waarmee ik zelf aan de slag kon bij mijn cliënten en kwam zo bij EFT terecht (Emotional Freedom Techniques). Hiermee kon ik mensen helpen om hun onaangename ervaringen, hun nare herinneringen en flashbacks van negatieve emoties te ontladen.

Want als ik één ding geleerd had: praten alleen is niet genoeg. Er is vaak lichaamswerk nodig om een vastzittende overtuiging, beperking, trauma te kunnen helen. Angst is een vies beest dat zich met honderden tentakels overal nestelt in je dagdagelijks leven. Angst voor eender welke situatie in bed doet je verstarren en bevriezen. Genieten is dan niet mogelijk. Je gaat je afsluiten van je gevoelens en de verbinding met je partner.

No limits

Ik besefte ook dat er geen grenzen zijn. Alleen diegene die je jezelf oplegt. En die zijn vaak gebaseerd op ideeën van anderen, op ervaringen met anderen.

Vrouwen (en mannen) gaan over hun grenzen als ze daarmee hun leven kunnen redden. In een onveilige relatie laten ze over hun grenzen gaan en laten ze zich opnieuw traumatiseren om te overleven.
In een veilige relatie is er ruimte om je grenzen te stellen en ga je dat ook gemakkelijker doen. Een blokkade heeft zelden te maken met je huidige partner. Het probleem is meestal in een eerder contact ontstaan.

Geen trauma zonder beperkende overtuiging.

Ik verwijt mijn date niks. Hij was gewoon wie hij was.
Mijn overtuigingen zorgden voor spookbeelden. Ik vulde zelf in dat ik verantwoordelijk was voor zijn genot. Ik oordeelde zelf dat ik moest verder doen ondanks dat het niet zo fijn aanvoelde. Had ik mij vrij gevoeld en de overtuiging kunnen loslaten dan had ik op het moment zelf openlijk besproken wat er speelde. Dan had ik niet voor hem ingevuld wat hij verlangde maar het over mijn eigen verlangens gehad.

Dankbaar

Ik ben mijn partners dankbaar voor hun rol die zij gespeeld hebben in mijn seksualiteit.  Allemaal speelden de ze een rol die ondertussen duidelijk is geworden. Beperkingen kunnen pas overwonnen worden als ze getoond worden.

Vooral manlief ben ik dankbaar. Voor de veiligheid, de vrijheid en de openheid in onze relatie.

Mijn missie

Het is mijn missie om zoveel mogelijk mensen (en dan eerst en vooral vrouwen, maar mannen zijn ook welkom) die vrijheid, veiligheid en openheid te laten ervaren in hun relatie. Zodat ze kunnen kiezen voor een relatie die bij hen past en waar ze helemaal zichzelf kunnen zijn.

Ik hoop aan jou te kunnen bijdragen.

Wil je meer achtergrond achter mijn verhaal?
Herken je jezelf hier in?

Lees dan mijn boek ‘VRIJAF – Herontdek je levenslust na een seksuele burn-out’

VRIJAF – het boek